6 grudnia 2022 przez GoldBroker.pl
Znak menniczy jest jedną z form zabezpieczenia przed fałszerstwem, mającą na celu ułatwienie identyfikacji oryginalnych monet. Jak powinien wyglądać znak menniczy? Czy umieszczany jest na każdej monecie? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziesz w naszym artykule.
Znak menniczy to graficzny symbol, który jest umieszczany na monetach w celu oznaczenia mennicy, w której została wybita. Często wskazuje również oficynę, czyli warsztat podlegający danej mennicy, w którym została wybita moneta. Znak menniczy potwierdza autentyczność i pochodzenie monety – zabezpiecza przed fałszerstwem. Zazwyczaj znak menniczy wyrażany jest w postaci liter lub cyfr, a także w formie znaku figuralnego.
Pierwsze znaki mennicze pojawiły się na monetach Cesarstwa Rzymskiego w połowie III wieku n.e. Zazwyczaj znajdują się one na rewersie monet, w egzerdzie (czyli dolnej części pola monety), ale nie jest to reguła – mogą znajdować się na awersie lub rewersie monety, a ich umiejscowienie i kształt zależą od mennicy. Nie mają one jednolitego charakteru, składają się z kilku elementów, ale nie wszystkie z nich są zawsze stosowane. Znak menniczy może być uzupełniony o elementy graficzne – np. herb państwa lub symbole nawiązujące do tematyki monety.
Znak menniczy ma znaczenie historyczne i kolekcjonerskie. Jego obecność na monecie może być wskazówką dotyczącą tego, w jakim okresie została ona wyprodukowana oraz w jakiej mennicy. Dla kolekcjonerów znaki mennicze stanowią często interesujący element dekoracyjny, dodający uroku i wartości kolekcjonerskiej monetom. Znak menniczy jest więc ważnym elementem każdej monety, potwierdzającym jej autentyczność oraz umożliwiającym zidentyfikowanie pochodzenia i daty produkcji.
Znak menniczy na polskich monetach był pierwotnie oznaczeniem miasta, w którym znajdowała się mennica wybijająca daną monetę – przykładowo mennicę z Bydgoszczy oznaczano literą “B”, z Poznania literą “P”, z Olkusza literą “I” (Ilcusia), z Lublina literą “L”, z Krakowa literą “K”, z Wilna literą “W” lub “V” (Vilna).
W późniejszym czasie na polskich monetach pojawiły się również inne znaki mennicze, takie jak: WM lub MW – mennica warszawska (lata 1792-1795), MW – mennica warszawska (lata 1834-1850), B.M. (w tłumaczeniu z języka rosyjskiego: “warszawska moneta”) – znak mennicy warszawskiej (lata 1850-1864), znak podobny do strzały, pochodzący z herbu Kościesza (lata 1925-1939) i monogram “mw” (od roku 1965). Monety nie posiadające znaku menniczego w numizmatyce oznaczane są symbolami ‘b.z.’ lub ‘b.z.m.’
Oznaczenie mennicy, w których zostały wybite poszczególne monety jest istotne z punktu widzenia kolekcjonerów. Przykładowo, polska dwuzłotówka z 1924 roku, została wybita w liczbie 8 200 000 sztuk w Paryżu, ale tylko 800 000 sztuk wybito w Filadelfii. Jak się pewnie domyślasz, monety pochodzące z Filadelfii osiągają o wiele wyższe ceny niż te z paryskiej mennicy. Wizualnie różnią się one jedynie wybitym znakiem menniczym.
Wiedza dotycząca znaków menniczych na monecie może pomóc w ocenie jej wartości na rynku kolekcjonerskim. Tworzenie kolekcji w oparciu kryteria takie jak znak menniczy z pewnością wpłynie na jej unikalność i wartość. Chcesz dowiedzieć się więcej o tym, czym jeszcze należy kierować się podczas zakupu numizmatów? Pobierz nasz bezpłatny ebook – Jak zacząć przygodę z numizmatyką?